"Igrzyska śmierci: Kosogłos. Część 1" - cisza przed burzą (recenzja)

Sprzeciw wobec władz Kapitolu rodził się w mieszkańcach Panemu od 75 lat. W dwóch poprzednich częściach twórcy skupiali się na jednostkowej walce człowieka z człowiekiem, tym razem konflikt ma większy wymiar – lud kontra państwo. To już nie są tytułowe igrzyska, tylko prawdziwa rewolucja.

Według praw sequelu każda kolejna część serii powinna być naszpikowana jeszcze większą porcją walk, wybuchów i zapierających dech efektów specjalnych. Jednak w dziele Francisa Lawrence’a brak jest tych wszystkich cech kina mainstreamowego. Akcję zastępują dialogi i interakcja między bohaterami, zamiast biegania z bronią po lesie mamy niespieszne przygotowania, a Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) zamiast wyciągać strzały ze swojego kołczana, sięga po stonowaną kreację. Tym samym kolejna odsłona "Igrzysk śmierci", podobnie jak poprzednie, staje się doskonałym przykładem tego, jak z młodzieżowego cyklu uczynić inteligentny film, którym może zachłysnąć się dosłownie każdy.

Jedyne co drażni w "Kosogłosie. Części 1" to fakt, że dzieło urywa się w kluczowym momencie. Świadomość tego, że przyjdzie nam czekać cały rok na rozprawę dystryktów z totalitarnym Kapitolem, jest naprawdę ciężka do zniesienia. Cóż, już saga "Zmierzch" i adaptacja przygód o Harrym Potterze przyzwyczaiły nas do tego, że twórcy lubią dzielić finał na dwie części. O ile wcześniej w "Igrzyskach śmierci" dostawało się po głowie mediom i programom typu reality show, tak teraz ostrze twórców dosięgło specjalistów od marketingu i PR-u. W końcu równie niebezpieczna co konwencjonalna broń jest walka na słowa i wojenna propaganda. Z tego też powodu Katniss zostaje przetransportowana do podziemi dystryktu 13, gdzie prężnie działają rebelianci, którym przewodzi prezydent Alma Coin (Julianne Moore) planująca wraz z Plutarchiem (Philip Seymour Hoffman) strategię działania. W innych obszarach Panemu ludzie stawiają coraz większy opór władzy. Ukryci w głębi ziemi buntownicy chcą zmobilizować ich do zjednoczenia się przeciwko wspólnemu wrogowi i rozpocząć regularną rewolucję. Potrzebna im tylko twarz kampanii, która rozbudzi w sercach ludności chęć zrywu. Słowem symbol, a tym może być tylko jedna osoba, która już raz jawnie postawiła się Kapitolowi – "Kosogłos", "Igrająca z ogniem", po prostu Katniss Everdeen.

Mówiąc o romantycznych ideach walki o wolność, twórcy musieli popaść w patos. Na szczęście ten ton nie utrzymuje się przez cały film i jest skutecznie rozładowywany przez humorystyczne dialogi. Przy okazji jednej ze scen kręcenia propagandowych filmów, udaje się też stworzyć wyśpiewany przez Lawrence prawdziwy "hymn ucieśnionych", protest song, którego nie powstydziłby się sam John Lennon. Spektakularnych sekwencji o zawrotnym tempie jest tu jak na lekarstwo. To z pewnością zmieni się w kontynuacji, gdyż Katniss zyskała kogoś na wzór Q z filmów o agencie 007, kto już zaczął zaopatrywać ją w pokaźny arsenał. Łatwo zauważyć, że "Kosogłos. Część 1" to zaledwie wstęp przed prawdziwym widowiskiem, ale taka rozgrzewka jest nie mniej interesująca niż właściwa gra.

Nie ma wątpliwości co do tego, że film należy do Jennifer Lawrence. Młoda aktorka z roku na rok ma coraz więcej do zaoferowania i zaczyna urastać do miana prawdziwej artystki. Katniss tłumi w sobie emocje, jest wycofana, jednak jej wrażliwość sprawia, że potrafi wybuchnąć skrajnymi emocjami. Gniewem i żądzą zemsty, gdy widzi jak jej rodzimy dystrykt czy jeden z polowych szpitali, które odwiedza, zostały zrównane z ziemią. Potrafi też zareagować łzami wzruszenia i wdzięczności oraz wykazać prawdziwą determinacją w dążeniu do odbicia bliskiego jej Peety (Josh Hutcherson). Na ekranie zachwyca też Philip Seymour Hoffman (film został zadedykowany pamięci nie dawno zmarłego aktora), którego jest więcej niż w poprzedniej części, ale również nie zawsze trzeźwy Haymitch Woody’ego Harrelsona, Donald Sutherland i debiutująca w "Igrzyskach śmierci" Julianne Moore.

Nie można się chyba było postarać o bardziej nieefektowną z punktu widzenia kina popularnego kontynuację. A jednak "Kosogłos. Część 1" to kolejny udany sequel "Igrzysk śmierci". Zachowanie świeżości i zaproponowanie czegoś nowego i to jeszcze na tak wysokim poziomie to niewątpliwy sukces. Pozostaje liczyć na to, że następna połowa historii będzie równie świetna, jak ta, oby twórcom nie powinęła się noga i "niech los zawsze im sprzyja".

 

Źródło: Onet.pl